Miesiąc: styczeń 2016

Przepisy projektu ustawy o policji i innych służb wprowadzają dwa poziomy ochrony tajemnic zawodowych. Pierwszy dotyczy tajemnicy spowiedzi i tajemnicy obrończej. „Z tych tajemnic nie można nikogo zwolnić ani ich uchylić, co oznacza, że jeśli jakaś służba wejdzie w posiadanie materiałów je zawierających, ma obowiązek niezwłocznego ich zniszczenia. Drugi dotyczy wszelkich innych tajemnic zawodowych, a zatem także i lekarskiej czy adwokackiej” – tłumaczy adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Adw. Małgorzata Mączka-Pacholak wskazuje, że funkcjonariusz danej służby, dopiero po zapoznaniu się z informacją, ma ocenić, czy ma do czynienia z treścią, która powinna być objęta tajemnicą. „Jeśli funkcjonariusz uzna, że pozyskał materiały chronione tajemnicą adwokacką czy lekarską, ma zwrócić się do prokuratora, który następnie skieruje te materiały do sądu, a następnie to sąd zadecyduje, czy można te materiały wykorzystać w postępowaniu, czy nie” – dodaje adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Adw. Małgorzata Mączka-Pacholak wskazuje, że tajemnica zawodowa to nie przywilej, ale przede wszystkim prawo klientów lub pacjentów, którzy pokładają swoje zaufanie w specjalistach wykonujących zawód adwokata czy lekarza. „W zawodzie adwokata czy lekarza ważne jest to, by nasz klient czy pacjent nie obawiał się powierzać nam swoich sekretów, by między nami istniało pełne zaufanie. W sytuacji, gdy zachodzi obawa, że powierza te sekrety również komuś innemu, wykonywanie naszych zawodów jest utrudnione” – dodaje adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Wywiad dostępny jest tutaj.

Córka pani P. trafiła pod koniec 2003 r. do aresztu śledczego. Rodzina informowała administrację aresztu o jej problemach zdrowotnych. Ich uwagi nie zostały wzięte pod uwagę i kilka dni po umieszczeniu w areszcie córka skarżącej została w ciężkim stanie przetransportowana do szpitala. Niedługo potem zmarła. Przed sądami krajowymi prowadzone było postępowanie karne przeciwko lekarzowi, który pracował w areszcie, jednak zostało umorzone na etapie postępowania odwoławczego w grudniu 2013 r. w wyniku przedawnienia karalności.

W skardze do ETPC skarżąca zarzuciła, że władze polskie naruszyły prawo do życia (art. 2 Konwencji), gdyż nie dopełniły obowiązku zapewnienia właściwej opieki medycznej w trakcie pozbawienia jej córki wolności. „Skarżąca zarzucała także naruszenie standardów proceduralnych” – tłumaczy adw. Paweł Osik, jeden z pełnomocników skarżącej. „W tej sprawie nie przeprowadzono szybkiego i efektywnego postępowania sądowego aby ustalić przyczyny śmierci kobiety i pociągnąć odpowiednie osoby do odpowiedzialności karnej” – dodaje adw. Paweł Osik.

W postępowaniu przed ETPC polski rząd złożył jednostronną deklarację, w której przyznał, że córce pani P. nie zapewniono odpowiedniej opieki lekarskiej. Po drugie rząd przyznał, że brak efektywnego śledztwa w tej sprawie naruszył Konwencję. Strona rządowa zobowiązała się do wypłaty skarżącej sumy 15 tys. euro.

„To już kolejna polska sprawa tocząca się przed Trybunałem, która dotyczy naruszenia art. 2 Konwencji w związku z brakiem efektywnego postępowania wyjaśniającego przyczyny śmierci bliskich skarżących” – mówi adw. Mikołaj Pietrzak. „Mam nadzieję, że zarówno to rozstrzygnięcie, jak i orzeczenia Trybunału w podobnych sprawach, przyczynią się do polepszenia standardów ochrony praw człowieka w tym zakresie” – dodaje adw. Mikołaj Pietrzak.

Sprawa była objęta Programem Spraw Precedensowych Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Adw. Mikołaj Pietrzak i adw. Paweł Osik reprezentowali pro bono skarżącą w postępowaniu krajowym oraz przed ETPC.

Wzniesienie tymczasowych obiektów budowlanych co do zasady wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi. Od tej zasady przewidziane są jednak wyjątki, co do których odnosi się wymóg uzyskania pozwolenia na budowę. Ma to zastosowanie np. do przypadku, gdy roboty budowlane prowadzą do naruszenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Do zgłoszenia budowy tymczasowego obiektu dołączyć należy jedynie szkice, które nie dają pełnego obrazu wykonania samego obiektu. Nieprawidłowe wykonanie obiektu może zaś prowadzić do licznych usterek, a w dalszej perspektywie katastrof budowlanych. W takiej sytuacji niejasna pozostaje kwestia odpowiedzialności za tego typu zdarzenia.

Obecnie obowiązujące regulacje dotyczące tymczasowych obiektów budowlanych budzą wiele wątpliwości nie tylko co do technicznych wymogów, ale również obowiązków prawnych spoczywających na podmiotach stawiających te budynki. „Niewystarczające wymogi dotyczące sposobu wykonania tymczasowych obiektów budowlanych przyczyniły się do wielu awarii, a nawet katastrof budowlanych. Ponadto kwestia odpowiedzialności za te zdarzenia nie jest określona w przepisach wystarczająco jednoznacznie” – piszą autorzy artykułu.

Zdaniem autorów artykułu „zasadne jest dopełnienie obowiązujących przepisów, głównie w zakresie wymogów dotyczących rozmiarów tymczasowych obiektów budowlanych, jak również odpowiedzialności za ewentualne skutki katastrof budowlanych tymczasowych obiektów”.