Autor: admin

Obrady, które odbywały się w Sali Kongresowej w Warszawie trwały dwa dni. Na stanowisko dziekana startowało czterech kandydatów: adw. Bartosz Grohman, adw. Andrzej Nogal, adw. Paweł Rybiński oraz adw. Andrzej Tomaszek. Do drugiej tury przeszli adw. Paweł Rybiński oraz Andrzej Tomaszek. W finale większość głosów otrzymał adw. Paweł Rybiński. Prezes Sądu Dyscyplinarnego został wybrany już w pierwszej turze wyborów i został nim adw. Grzegorz Majewski –  dotychczasowy prezes Sądu.  

Po raz pierwszy w historii adwokatury kampania była tak aktywna. Towarzyszyły jej spotkania z wyborcami, kandydaci na dziekanów prowadzili strony internetowe, gdzie prezentowali swoje programy, pojawiły się też hasła wyborcze. Kampania była widoczna na łamach prasy, w Internecie oraz na portalach społecznościowych.

Adw. Mikołaj Pietrzak już po raz drugi został wybrany członkiem ORA w Warszawie. Jest nim od 2010 roku.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Adw. Paweł Rybiński nowym dziekanem warszawskiej rady adwokackiej, www.prawo.gazetaprawna.pl, 16.09.2013]

Obrady, które odbywały się w Sali Kongresowej w Warszawie trwały dwa dni. Na stanowisko dziekana startowało czterech kandydatów: adw. Bartosz Grohman, adw. Andrzej Nogal, adw. Paweł Rybiński oraz adw. Andrzej Tomaszek. Do drugiej tury przeszli adw. Paweł Rybiński oraz Andrzej Tomaszek. W finale większość głosów otrzymał adw. Paweł Rybiński. Prezes Sądu Dyscyplinarnego został wybrany już w pierwszej turze wyborów i został nim adw. Grzegorz Majewski –  dotychczasowy prezes Sądu.  

Po raz pierwszy w historii adwokatury kampania była tak aktywna. Towarzyszyły jej spotkania z wyborcami, kandydaci na dziekanów prowadzili strony internetowe, gdzie prezentowali swoje programy, pojawiły się też hasła wyborcze. Kampania była widoczna na łamach prasy, w Internecie oraz na portalach społecznościowych.

Adw. Mikołaj Pietrzak już po raz drugi został wybrany członkiem ORA w Warszawie. Jest nim od 2010 roku.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Adw. Paweł Rybiński nowym dziekanem warszawskiej rady adwokackiej, www.prawo.gazetaprawna.pl, 16.09.2013]

Warsztaty szkoleniowe mają na celu przekazanie uczestnikom wiedzy i praktycznych umiejętności dotyczące z trzech nowych dyrektyw UE dotyczących gwarancji procesowych w postępowaniu karnym.

Dzięki współpracy pięciu organizacji pozarządowych z Grecji, Węgier, Litwy, Rumunii i Polski oraz finansowania ze strony Komisji Europejskiej szkolenia w ciągu dwóch lat (2014 i 2015) zostaną zorganizowane dla 240 prawników z 28 krajów członkowskich Unii Europejskiej. 

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Fair Trials launches new training programme, www. fairtrials.org, 11.09.2013]

Warsztaty szkoleniowe mają na celu przekazanie uczestnikom wiedzy i praktycznych umiejętności dotyczące z trzech nowych dyrektyw UE dotyczących gwarancji procesowych w postępowaniu karnym.

Dzięki współpracy pięciu organizacji pozarządowych z Grecji, Węgier, Litwy, Rumunii i Polski oraz finansowania ze strony Komisji Europejskiej szkolenia w ciągu dwóch lat (2014 i 2015) zostaną zorganizowane dla 240 prawników z 28 krajów członkowskich Unii Europejskiej. 

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Fair Trials launches new training programme, www. fairtrials.org, 11.09.2013]

Oprócz Haliny Bortnowskiej nominacje do tegorocznej nagrody otrzymali: Monika Krywow, red. Adam Krzykowski, Daniel Macyszyn, prof. Wojciech Sadurski i adw. Krzysztof Stępiński. 

Gala wręczenia nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy odbyła się 12 października 2013 r. w Centrum Kultury w Lublinie. Została poprzedzona debatą pt. „Kultura i sztuka, a proces resocjalizacji więźniów”, w której udział wzięli prof. Andrzej Rzepliński, red. Halina Bortnowska, płk Zbigniew Drożyński i reż. Urszula Kijak. 

Nagroda im. Prof. Zbigniewa Hołdy jest wyjątkowym wyróżnieniem dla osób lub instytucji, których aktywność zawodowa, naukowa czy społeczna odzwierciedla te wartości, którymi żył i kierował się Profesor Zbigniew Hołda w swojej działalności naukowej, publicznej i społecznej.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Nagroda im. Prof. Zbigniewa Hołdy, www.stowarzyszenieholda.pl, 30.08.2013]

Oprócz Haliny Bortnowskiej nominacje do tegorocznej nagrody otrzymali: Monika Krywow, red. Adam Krzykowski, Daniel Macyszyn, prof. Wojciech Sadurski i adw. Krzysztof Stępiński. 

Gala wręczenia nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy odbyła się 12 października 2013 r. w Centrum Kultury w Lublinie. Została poprzedzona debatą pt. „Kultura i sztuka, a proces resocjalizacji więźniów”, w której udział wzięli prof. Andrzej Rzepliński, red. Halina Bortnowska, płk Zbigniew Drożyński i reż. Urszula Kijak. 

Nagroda im. Prof. Zbigniewa Hołdy jest wyjątkowym wyróżnieniem dla osób lub instytucji, których aktywność zawodowa, naukowa czy społeczna odzwierciedla te wartości, którymi żył i kierował się Profesor Zbigniew Hołda w swojej działalności naukowej, publicznej i społecznej.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Nagroda im. Prof. Zbigniewa Hołdy, www.stowarzyszenieholda.pl, 30.08.2013]

W trakcie wrocławskiej konferencji debatowano między innymi o międzynarodowych standardach ochrony przed dyskryminacją i mobbingiem; ochronie przed dyskryminacją w środowisku pracy i mobbingiem w świetle przepisów prawa krajowego; postępowaniach sądowych w sprawach mobbingu i dyskryminacji i praktyce sądzenia w sprawach o mobbing i naruszenie zasad równego taktowania.

Konferencję otworzył adw. Mikołaj Pietrzak, przewodniczący Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej, a we wstępie głos zabrał adw. Andrzej Zwara, prezes NRA. Moderatorami paneli dyskusyjnych byli członkowie Komisji Praw Człowieka przy NRA: adw. dr Grzegorz Kuczyński, adw. Wieńczysław Grzyb oraz adw. Justyna Metelska.

W konferencji głos zabrali także Krzysztof Śmiszek, prezes Polskiego Towarzystwa Prawa Antydyskryminacyjnego, Dr Anna Śledzińska–Simon z Uniwersytetu Wrocławskiego, Anna Makowska, prezes Krajowego Stowarzyszenia Antymobbingowego, Aleksandra Rutkowska sędzia Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście, Katarzyna Gonera, sędzia Sądu Najwyższego, Joanna Kasicka, sędzia Sądu Okręgowego w Płocku, Anna Garncarz, sędzia Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście, dr Dorota Pudzianowska z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, r.pr. Karolina Kędziora, wiceprezeska Polskiego Towarzystwa Antydyskryminacyjnego, oraz mgr Anna Makowska, prezes Krajowego Stowarzyszenia Antymobbingowego.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Jak przeciwdziałać mobbingowi i dyskryminacji w środowisku pracy?, www.adwokatura.pl, 05.07.2013]

W trakcie wrocławskiej konferencji debatowano między innymi o międzynarodowych standardach ochrony przed dyskryminacją i mobbingiem; ochronie przed dyskryminacją w środowisku pracy i mobbingiem w świetle przepisów prawa krajowego; postępowaniach sądowych w sprawach mobbingu i dyskryminacji i praktyce sądzenia w sprawach o mobbing i naruszenie zasad równego taktowania.

Konferencję otworzył adw. Mikołaj Pietrzak, przewodniczący Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej, a we wstępie głos zabrał adw. Andrzej Zwara, prezes NRA. Moderatorami paneli dyskusyjnych byli członkowie Komisji Praw Człowieka przy NRA: adw. dr Grzegorz Kuczyński, adw. Wieńczysław Grzyb oraz adw. Justyna Metelska.

W konferencji głos zabrali także Krzysztof Śmiszek, prezes Polskiego Towarzystwa Prawa Antydyskryminacyjnego, Dr Anna Śledzińska–Simon z Uniwersytetu Wrocławskiego, Anna Makowska, prezes Krajowego Stowarzyszenia Antymobbingowego, Aleksandra Rutkowska sędzia Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście, Katarzyna Gonera, sędzia Sądu Najwyższego, Joanna Kasicka, sędzia Sądu Okręgowego w Płocku, Anna Garncarz, sędzia Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście, dr Dorota Pudzianowska z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, r.pr. Karolina Kędziora, wiceprezeska Polskiego Towarzystwa Antydyskryminacyjnego, oraz mgr Anna Makowska, prezes Krajowego Stowarzyszenia Antymobbingowego

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Jak przeciwdziałać mobbingowi i dyskryminacji w środowisku pracy?, www.adwokatura.pl, 05.07.2013]

Adw. Mikołaj Pietrzak, przewodniczący Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej wyraził zaniepokojenie, iż decyzje o bezterminowym umieszczeniu osób w zamkniętych ośrodkach będą podejmowane w sposób arbitralny. 

Projekt ustawy powstał w związku niepokojącą opinię publiczną sytuacją, w której w 2014 roku, po odbyciu kar 25 lat więzienia, na wolność wyjdą jedni z najbardziej niebezpiecznych przestępców, którzy w PRL zostali skazani na karę śmierci, ale którym w wyniku amnestii kara śmierci została zmieniona na karę 25 lat pozbawienia wolności. Intencją Ministerstwa Sprawiedliwości, które jest inicjatorem ustawy, było wprowadzenie mechanizmów, które umożliwią bezterminową izolację przestępców odpornych na resocjalizację i wykazujących wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia zbrodni, w specjalnych ośrodkach terapii zaburzeń.

Komisja Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej podkreśla w swoim stanowisku, że zaproponowane rozwiązanie polegające na trwałej i nieokreślonej w czasie izolacji sprawców poważnych przestępstw, już po odbyciu przez nich kary, nie spełnia testu proporcjonalności i może naruszać zakaz podwójnego karania za ten sam czyn.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Anna Krzyżanowska, Konstytucja nie pozwala na izolowanie przestępców po odbyciu kary, www.prawo.gazetaprawna.pl, 28.05.2013]

Adw. Mikołaj Pietrzak, przewodniczący Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej wyraził zaniepokojenie, iż decyzje o bezterminowym umieszczeniu osób w zamkniętych ośrodkach będą podejmowane w sposób arbitralny. 

Projekt ustawy powstał w związku niepokojącą opinię publiczną sytuacją, w której w 2014 roku, po odbyciu kar 25 lat więzienia, na wolność wyjdą jedni z najbardziej niebezpiecznych przestępców, którzy w PRL zostali skazani na karę śmierci, ale którym w wyniku amnestii kara śmierci została zmieniona na karę 25 lat pozbawienia wolności. Intencją Ministerstwa Sprawiedliwości, które jest inicjatorem ustawy, było wprowadzenie mechanizmów, które umożliwią bezterminową izolację przestępców odpornych na resocjalizację i wykazujących wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia zbrodni, w specjalnych ośrodkach terapii zaburzeń.

Komisja Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej podkreśla w swoim stanowisku, że zaproponowane rozwiązanie polegające na trwałej i nieokreślonej w czasie izolacji sprawców poważnych przestępstw, już po odbyciu przez nich kary, nie spełnia testu proporcjonalności i może naruszać zakaz podwójnego karania za ten sam czyn.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Anna Krzyżanowska, Konstytucja nie pozwala na izolowanie przestępców po odbyciu kary, www.prawo.gazetaprawna.pl, 28.05.2013]

Sprawa dotyczy sytuacji z 2011 roku, kiedy to łódzka Okręgowa Komisja Egzaminacyjna unieważniła 53 ostrowskim maturzystom egzamin z chemii. Egzaminatorzy uznali, że maturzyści nie rozwiązywali swoich prac samodzielnie. Maturzyści nie uzyskali wglądu do protokołów oceny swoich prac, ani opisów kryteriów oceny, bezskutecznie odwoływali się zarówno do dyrektora łódzkiej OKE, jak i do Ministra Edukacji Narodowej. Zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, jak i Naczelny Sąd Administracyjny oddaliły skargi maturzystów.

– Unieważnienie egzaminu maturalnego polega na stwierdzeniu zupełnie innych faktów i okoliczności, niż dokonanie oceny merytorycznej poprawności udzielanych odpowiedzi – mówi adw. Paweł Osik, który wspiera maturzystów z ramienia Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

O niekonstytucyjności przepisów, na podstawie którego nie można zaskarżyć decyzji OKE o unieważnieniu matury przekonana jest też Irena Lipowicz, Rzecznik Praw Obywatelskich, która w sierpniu 2012 r. zaskarżyła do Trybunału art. 22 ustawy o systemie oświaty, na postawie którego wydane zostało rozporządzenie w sprawie przeprowadzania egzaminów maturalnych.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Joanna Ojczyk, Przepisy o maturze w Trybunale, www.prawo.rp.pl, 08.05.2013]

Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał wyrok uniewinniający z powodu rażących uchybień popełnionych przez CBA w toku prowadzonych wobec obojga oskarżonych – Sawickiej oraz Wądołowskiego – czynności operacyjnych. Prokuratura ma możliwość złożenia kasacji do Sądu Najwyższego, jednak chwilę po ogłoszeniu wyroku, Prokurator Okręgowy przekonywał, że potrzebuje czasu by ocenić, czy kasacja jest w ogóle możliwa, ze względu na konieczność wykazania błędów Sądu Apelacyjnego.

Wyrok był szeroko komentowany zarówno przez dziennikarzy, jak i polityków. Sprawa Posłanki Beaty Sawickiej zaczęła się w 2007 roku, kiedy to podczas zorganizowanej przez CBA akcji posłanka została zatrzymana za przyjęcie od agenta podającego się za biznesmena korzyści majątkowej. W tym samym czasie zatrzymano burmistrza Helu, Mirosława Wądołowskiego, któremu zarzucano, że w zamian za korzyść majątkową obiecał dokonać zmian w planie zagospodarowania przestrzennego Helu. Oboje oskarżeni w maju 2012 roku zostali skazani przez Sąd Okręgowy w Warszawie – B. Sawicka na 3 lata więzienia, pozbawienie praw publicznych na 4 lata i grzywnę w wysokości 40 tys. zł, M. Wądołowski na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 5 lat oraz 20 tys. zł grzywny.

Sąd Apelacyjny w Warszawie uniewinnił oskarżonych z powodu rażących uchybień popełnionych przez CBA w toku prowadzonych wobec obojga oskarżonych czynności operacyjnych. Czynności te podjęto nielegalnie, bo bez istnienia ku temu ustawowych przesłanek prawnych, a następnie wykonywano bez dochowania ustawowych reguł ich dopuszczalności, co dyskwalifikuje zgromadzony materiał dowodowy – podkreślił sędzia Paweł Rysiński ogłaszając ustne uzasadnienie wyroku. Stanowi to złamanie konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego i sprawia, że uzyskane przez CBA materiały operacyjne, jako zdobyte nielegalnie, nie mogą stanowić dowodu winy w postępowaniu karnym –  dodał sędzia Rysiński.

[Maciej Pietrzyk, Joanna Miziołek, Sawicka winna tylko moralnie, Gazeta Wyborcza, 30.04.2013]

Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał wyrok uniewinniający z powodu rażących uchybień popełnionych przez CBA w toku prowadzonych wobec obojga oskarżonych – Sawickiej oraz Wądołowskiego – czynności operacyjnych. Prokuratura ma możliwość złożenia kasacji do Sądu Najwyższego, jednak chwilę po ogłoszeniu wyroku, Prokurator Okręgowy przekonywał, że potrzebuje czasu by ocenić, czy kasacja jest w ogóle możliwa, ze względu na konieczność wykazania błędów Sądu Apelacyjnego.

Wyrok był szeroko komentowany zarówno przez dziennikarzy, jak i polityków. Sprawa Posłanki Beaty Sawickiej zaczęła się w 2007 roku, kiedy to podczas zorganizowanej przez CBA akcji posłanka została zatrzymana za przyjęcie od agenta podającego się za biznesmena korzyści majątkowej. W tym samym czasie zatrzymano burmistrza Helu, Mirosława Wądołowskiego, któremu zarzucano, że w zamian za korzyść majątkową obiecał dokonać zmian w planie zagospodarowania przestrzennego Helu. Oboje oskarżeni w maju 2012 roku zostali skazani przez Sąd Okręgowy w Warszawie – B. Sawicka na 3 lata więzienia, pozbawienie praw publicznych na 4 lata i grzywnę w wysokości 40 tys. zł, M. Wądołowski na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 5 lat oraz 20 tys. zł grzywny.

Sąd Apelacyjny w Warszawie uniewinnił oskarżonych z powodu rażących uchybień popełnionych przez CBA w toku prowadzonych wobec obojga oskarżonych czynności operacyjnych. Czynności te podjęto nielegalnie, bo bez istnienia ku temu ustawowych przesłanek prawnych, a następnie wykonywano bez dochowania ustawowych reguł ich dopuszczalności, co dyskwalifikuje zgromadzony materiał dowodowy – podkreślił sędzia Paweł Rysiński ogłaszając ustne uzasadnienie wyroku. Stanowi to złamanie konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego i sprawia, że uzyskane przez CBA materiały operacyjne, jako zdobyte nielegalnie, nie mogą stanowić dowodu winy w postępowaniu karnym –  dodał sędzia Rysiński.

[Maciej Pietrzyk, Joanna Miziołek, Sawicka winna tylko moralnie, Gazeta Wyborcza, 30.04.2013]

Sprawa rozpoczęła się w listopadzie 2010 r., kiedy to Helsińska Fundacja Praw Człowieka wystąpiła z wnioskiem do Komendanta Głównego Policji o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej tego, czy w ramach kontroli operacyjnej Policja wykorzystuje system GPS (ang. global positioning system) w celu uzyskania danych o miejscach przebywania osób podejrzanych. Komendant odmówił udzielenia informacji na ten temat.

HFPC skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na odmowną decyzję Komendanta. Ten w 2011 r. ją oddalił. Jednak rok później Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, z mocy którego uwzględnił skargę kasacyjną HFPC i nakazał ponowne rozpoznanie sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji i zobowiązał go także do udzielenia odpowiedzi na pytanie HFPC dotyczące stosowania systemu GPS przez Policję.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Małgorzata Szuleka, Komendant Główny Policji ma udostępnić informację o GPS, www.hfhr.pl, 18.04.2013]

Sprawa rozpoczęła się w listopadzie 2010 r., kiedy to Helsińska Fundacja Praw Człowieka wystąpiła z wnioskiem do Komendanta Głównego Policji o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej tego, czy w ramach kontroli operacyjnej Policja wykorzystuje system GPS (ang. global positioning system) w celu uzyskania danych o miejscach przebywania osób podejrzanych. Komendant odmówił udzielenia informacji na ten temat.

HFPC skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na odmowną decyzję Komendanta. Ten w 2011 r. ją oddalił. Jednak rok później Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, z mocy którego uwzględnił skargę kasacyjną HFPC i nakazał ponowne rozpoznanie sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji i zobowiązał go także do udzielenia odpowiedzi na pytanie HFPC dotyczące stosowania systemu GPS przez Policję.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Małgorzata Szuleka, Komendant Główny Policji ma udostępnić informację o GPS, www.hfhr.pl, 18.04.2013]

W konferencji udział wzięli także prof. Andrzej Zoll, prof. Piotr Hofmański, prof. Piotr Kruszyński, prof. Włodzimierz Wróbel, prof. Marian Filar, sędzia Beata Najjar oraz sędzia Teresa Romer.

Wystąpienie adw. Mikołaja Pietrzaka poświęcone było ocenie nowelizacji przepisów Kodeksu postępowania karnego z 2013 r. z perspektywy obrońcy i respektowania praw oskarżonego. W swoim wystąpieniu adw. Pietrzak podkreślał, że zapewnienie zatrzymanemu szybkiego i efektywnego dostępu do obrońcy w pierwszych chwilach postępowania karnego ma kluczowe znaczenie w świetle konstytucyjnych gwarancji prawa do obrony. 

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Konferencja nt. nowelizacji procedury karnej, www.rpo.gov.pl, 08.04.2013]

W konferencji udział wzięli także prof. Andrzej Zoll, prof. Piotr Hofmański, prof. Piotr Kruszyński, prof. Włodzimierz Wróbel, prof. Marian Filar, sędzia Beata Najjar oraz sędzia Teresa Romer.

Wystąpienie adw. Mikołaja Pietrzaka poświęcone było ocenie nowelizacji przepisów Kodeksu postępowania karnego z 2013 r. z perspektywy obrońcy i respektowania praw oskarżonego. W swoim wystąpieniu adw. Pietrzak podkreślał, że zapewnienie zatrzymanemu szybkiego i efektywnego dostępu do obrońcy w pierwszych chwilach postępowania karnego ma kluczowe znaczenie w świetle konstytucyjnych gwarancji prawa do obrony. 

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Konferencja nt. nowelizacji procedury karnej, www.rpo.gov.pl, 08.04.2013]

W 2012 roku Joanna Szulc wygrała przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka sprawę przeciwko Polsce w sprawie dostępu do archiwalnych dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej. Sprawa dotyczyła ujawnienia danych osobowych Joanny Szulc na tzw. Liście Wildsteina. Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego z powodu z niezapewnienia Skarżącej dostępu do całości archiwalnych dokumentów organów bezpieczeństwa państwa komunistycznego, które jej dotyczyły. Skarżącą reprezentował adw. Paweł Osik, w ramach współpracy z programem „Prawa człowieka a rozliczenia z przeszłością” Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

„W odniesieniu do niniejszej sprawy Trybunał uznał, że wobec osoby znajdującej się w takiej sytuacji jak skarżąca, tj. osoby, która ubiega się o pełny dostęp do swoich dokumentów stworzonych przez komunistyczne organy bezpieczeństwa w celu zakwestionowania jakichkolwiek podejrzeń o rzekomą współpracę z tymi organami, państwo zobowiązane jest zapewnić skuteczną i dostępną procedurę przed organami obecnie odpowiedzialnymi za te dokumenty. Przy czym podkreślić należy, że procedura taka powinna umożliwiać zainteresowanemu dostęp do wszelkich właściwych i odpowiednich informacji, które pozwalać będą na skuteczne odparcie zarzutów pracy z organami bezpieczeństwa. Na takich samych zasadach procedura ta powinna zapewniać możliwość skorygowania wszelkich błędnych zapisów w dokumentach” – pisze adw. Paweł Osik. W jego ocenie wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Joanna Szulc przeciwko Polsce ma o tyle istotne znaczenie, a wręcz przełomowy charakter, że jest pierwszym orzeczeniem dotyczącym problematyki dostępu do dokumentów wytworzonych przez organy bezpieczeństwa państwa komunistycznego w polskich realiach, w szczególności w kontekście publikacji tzw. Listy Wildsteina.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Paweł W. Osik, Joanna Szulc przeciwko Polsce – pierwszy wyrok ETPC ws. dostępu do akt IPN, Kwartalnik o prawach człowieka numer 1(5), styczeń́ – marzec 2013]

W 2012 roku Joanna Szulc wygrała przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka sprawę przeciwko Polsce w sprawie dostępu do archiwalnych dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej. Sprawa dotyczyła ujawnienia danych osobowych Joanny Szulc na tzw. Liście Wildsteina. Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego z powodu z niezapewnienia Skarżącej dostępu do całości archiwalnych dokumentów organów bezpieczeństwa państwa komunistycznego, które jej dotyczyły. Skarżącą reprezentował adw. Paweł Osik, w ramach współpracy z programem „Prawa człowieka a rozliczenia z przeszłością” Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

„W odniesieniu do niniejszej sprawy Trybunał uznał, że wobec osoby znajdującej się w takiej sytuacji jak skarżąca, tj. osoby, która ubiega się o pełny dostęp do swoich dokumentów stworzonych przez komunistyczne organy bezpieczeństwa w celu zakwestionowania jakichkolwiek podejrzeń o rzekomą współpracę z tymi organami, państwo zobowiązane jest zapewnić skuteczną i dostępną procedurę przed organami obecnie odpowiedzialnymi za te dokumenty. Przy czym podkreślić należy, że procedura taka powinna umożliwiać zainteresowanemu dostęp do wszelkich właściwych i odpowiednich informacji, które pozwalać będą na skuteczne odparcie zarzutów pracy z organami bezpieczeństwa. Na takich samych zasadach procedura ta powinna zapewniać możliwość skorygowania wszelkich błędnych zapisów w dokumentach” – pisze adw. Paweł Osik. W jego ocenie wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Joanna Szulc przeciwko Polsce ma o tyle istotne znaczenie, a wręcz przełomowy charakter, że jest pierwszym orzeczeniem dotyczącym problematyki dostępu do dokumentów wytworzonych przez organy bezpieczeństwa państwa komunistycznego w polskich realiach, w szczególności w kontekście publikacji tzw. Listy Wildsteina.

Z artykułem można zapoznać się tutaj

[Paweł W. Osik, Joanna Szulc przeciwko Polsce – pierwszy wyrok ETPC ws. dostępu do akt IPN, Kwartalnik o prawach człowieka numer 1(5), styczeń́ – marzec 2013]