Autor: admin

Doświadczenie zawodowe Artura Sidora obejmuje m.in. postępowania arbitrażowe. W 2015 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu międzynarodowego i porównawczego arbitrażu handlowego na Queen Mary University of London. Artur Sidor wpisany jest także na listę arbitrów Sądu Polubownego przy Związku Banków Polskich. Artur Sidor zajmuje się także popularyzowaniem wiedzy na temat arbitrażu. W ostatnich latach brał udział w projekcie edukacyjnym – Warszawskim Turnieju Arbitrażowym – w ramach którego przeprowadza się symulacje rozprawy arbitrażowej. Więcej informacji o doświadczeniu Artura Sidora dostępnych jest tutaj.

Sąd Arbitrażowy przy Konfederacji Lewiatan to instytucja o randze międzynarodowej i regionalnej, służąca szybkiemu rozwiązywaniu sporów majątkowych i korporacyjnych. Dla przedsiębiorców oznacza uzyskiwanie szybkich orzeczeń rozstrzygających spory oraz obniżenie kosztów działalności gospodarczej. Sąd zajmuje się rozstrzyganiem sporów o charakterze gospodarczym, powstałych zarówno między podmiotami krajowymi, jak i międzynarodowymi (więcej informacji o Sądzie dostępnych jest tutaj).

Przy dokonywaniu odbioru na inspektorze ciąży obowiązekzweryfikowania, czy roboty budowlane były wykonane zgodnie z projektem budowlanym, pozwoleniem na budowę oraz z przepisami. „Obowiązująca ustawa nie reguluje kwestii dotyczących odbiorów, koncentrując się na wymaganiach formalnych […] Nie należy jednak zapominać, że zasady odbiorów poszczególnych etapów można uregulować umownie” – piszą radca prawny Artur Sidor i Zuzanna Morawska w artykule dla magazynu Builder.

Umowy o roboty budowlane zawierane przy budowie dużych i skomplikowanych obiektów najczęściej zastrzegają, które etapy mają być poddane oddzielnym odbiorom. „W ten sposób inwestorzy zapewniają sobie większą kontrolę nad procesem budowlanym […] Kolejne prace nie powinny zaczynać się przed podpisaniem protokołu odbioru albo upływem okresu, w którym inwestor powinien go podpisać” – wskazują autorzy.

W praktyce, do sporów związanych z odbiorami robót budowlanych dochodzi często na tle odmowy lub faktycznego braku uczestnictwa w odbiorach. Inwestorzy zastrzegają niejednokrotnie w umowie długie lub nieprecyzyjnie określone terminy na dokonanie odbiorów.

„Wydaje się, że uczestnicy procesu budowlanego nie wykorzystują w wystarczającym stopniu możliwości kontraktowego uregulowania kwestii odbiorów” – piszą autorzy.

Sejm poprzedniej kadencji pracował na projektem nowego Kodeksu budowlanego, który wychodził naprzeciw problemom związanym z bieżącą kontrolą stanu budowy. Projekt przewidywał surowe konsekwencje za naruszenie przepisów dotyczących odbioru etapów budowy i szczegółowo określał procedurę ich odbioru. „Projekt wyraźnie wskazywał, że w pierwszej kolejności to inwestor ponosi odpowiedzialność za niezgodność obiektu z przepisami” – wskazują autorzy.

W świetle projektu sam odbiór miał zaś polegać, na sprawdzeniu zgodności wykonania robót budowlanych z projektem, warunkami zawartymi w pozwoleniu na budowę, przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Zdaniem autorów artykułu projektowane zmiany mogły „przyczynić się do zmniejszenia liczby sporów budowlanych powstających obecnie na tle dokonywania (bądź niedokonywania) odbiorów”.

Artykuł dostępny jest tutaj.

Przepisy projektu ustawy o policji i innych służb wprowadzają dwa poziomy ochrony tajemnic zawodowych. Pierwszy dotyczy tajemnicy spowiedzi i tajemnicy obrończej. „Z tych tajemnic nie można nikogo zwolnić ani ich uchylić, co oznacza, że jeśli jakaś służba wejdzie w posiadanie materiałów je zawierających, ma obowiązek niezwłocznego ich zniszczenia. Drugi dotyczy wszelkich innych tajemnic zawodowych, a zatem także i lekarskiej czy adwokackiej” – tłumaczy adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Adw. Małgorzata Mączka-Pacholak wskazuje, że funkcjonariusz danej służby, dopiero po zapoznaniu się z informacją, ma ocenić, czy ma do czynienia z treścią, która powinna być objęta tajemnicą. „Jeśli funkcjonariusz uzna, że pozyskał materiały chronione tajemnicą adwokacką czy lekarską, ma zwrócić się do prokuratora, który następnie skieruje te materiały do sądu, a następnie to sąd zadecyduje, czy można te materiały wykorzystać w postępowaniu, czy nie” – dodaje adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Adw. Małgorzata Mączka-Pacholak wskazuje, że tajemnica zawodowa to nie przywilej, ale przede wszystkim prawo klientów lub pacjentów, którzy pokładają swoje zaufanie w specjalistach wykonujących zawód adwokata czy lekarza. „W zawodzie adwokata czy lekarza ważne jest to, by nasz klient czy pacjent nie obawiał się powierzać nam swoich sekretów, by między nami istniało pełne zaufanie. W sytuacji, gdy zachodzi obawa, że powierza te sekrety również komuś innemu, wykonywanie naszych zawodów jest utrudnione” – dodaje adw. Małgorzata Mączka-Pacholak.

Wywiad dostępny jest tutaj.

Córka pani P. trafiła pod koniec 2003 r. do aresztu śledczego. Rodzina informowała administrację aresztu o jej problemach zdrowotnych. Ich uwagi nie zostały wzięte pod uwagę i kilka dni po umieszczeniu w areszcie córka skarżącej została w ciężkim stanie przetransportowana do szpitala. Niedługo potem zmarła. Przed sądami krajowymi prowadzone było postępowanie karne przeciwko lekarzowi, który pracował w areszcie, jednak zostało umorzone na etapie postępowania odwoławczego w grudniu 2013 r. w wyniku przedawnienia karalności.

W skardze do ETPC skarżąca zarzuciła, że władze polskie naruszyły prawo do życia (art. 2 Konwencji), gdyż nie dopełniły obowiązku zapewnienia właściwej opieki medycznej w trakcie pozbawienia jej córki wolności. „Skarżąca zarzucała także naruszenie standardów proceduralnych” – tłumaczy adw. Paweł Osik, jeden z pełnomocników skarżącej. „W tej sprawie nie przeprowadzono szybkiego i efektywnego postępowania sądowego aby ustalić przyczyny śmierci kobiety i pociągnąć odpowiednie osoby do odpowiedzialności karnej” – dodaje adw. Paweł Osik.

W postępowaniu przed ETPC polski rząd złożył jednostronną deklarację, w której przyznał, że córce pani P. nie zapewniono odpowiedniej opieki lekarskiej. Po drugie rząd przyznał, że brak efektywnego śledztwa w tej sprawie naruszył Konwencję. Strona rządowa zobowiązała się do wypłaty skarżącej sumy 15 tys. euro.

„To już kolejna polska sprawa tocząca się przed Trybunałem, która dotyczy naruszenia art. 2 Konwencji w związku z brakiem efektywnego postępowania wyjaśniającego przyczyny śmierci bliskich skarżących” – mówi adw. Mikołaj Pietrzak. „Mam nadzieję, że zarówno to rozstrzygnięcie, jak i orzeczenia Trybunału w podobnych sprawach, przyczynią się do polepszenia standardów ochrony praw człowieka w tym zakresie” – dodaje adw. Mikołaj Pietrzak.

Sprawa była objęta Programem Spraw Precedensowych Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Adw. Mikołaj Pietrzak i adw. Paweł Osik reprezentowali pro bono skarżącą w postępowaniu krajowym oraz przed ETPC.

Wzniesienie tymczasowych obiektów budowlanych co do zasady wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi. Od tej zasady przewidziane są jednak wyjątki, co do których odnosi się wymóg uzyskania pozwolenia na budowę. Ma to zastosowanie np. do przypadku, gdy roboty budowlane prowadzą do naruszenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Do zgłoszenia budowy tymczasowego obiektu dołączyć należy jedynie szkice, które nie dają pełnego obrazu wykonania samego obiektu. Nieprawidłowe wykonanie obiektu może zaś prowadzić do licznych usterek, a w dalszej perspektywie katastrof budowlanych. W takiej sytuacji niejasna pozostaje kwestia odpowiedzialności za tego typu zdarzenia.

Obecnie obowiązujące regulacje dotyczące tymczasowych obiektów budowlanych budzą wiele wątpliwości nie tylko co do technicznych wymogów, ale również obowiązków prawnych spoczywających na podmiotach stawiających te budynki. „Niewystarczające wymogi dotyczące sposobu wykonania tymczasowych obiektów budowlanych przyczyniły się do wielu awarii, a nawet katastrof budowlanych. Ponadto kwestia odpowiedzialności za te zdarzenia nie jest określona w przepisach wystarczająco jednoznacznie” – piszą autorzy artykułu.

Zdaniem autorów artykułu „zasadne jest dopełnienie obowiązujących przepisów, głównie w zakresie wymogów dotyczących rozmiarów tymczasowych obiektów budowlanych, jak również odpowiedzialności za ewentualne skutki katastrof budowlanych tymczasowych obiektów”.

Adw. Edward Wende w czasach PRL bronił osób politycznie prześladowanych, w tym ks. Jerzego Popiełuszki, po 1989 roku został senatorem, a następnie posłem. Nagroda jego imienia przyznawana jest osobom, które działają zgodnie z zasadami etyki zawodowej i profesjonalizmu, w swojej działalności wyróżniły się odwagą cywilną i niezłomnością zasad oraz bezinteresownie działają na rzecz dobra publicznego.

Przyznając Nagrodę prof. Karolowi Modzelewskiemu, kapituła doceniła szczególne zasługi i dokonania w obronie idei państwa prawa, umacniania demokracji i roli Polski w Europie.

„To dla nas zaszczyt, że mogliśmy wziąć udział w organizacji tegorocznej edycji nagrody imienia Edwarda Wende” – mówi adw. Mikołaj Pietrzak. „Tegoroczny laureat, prof. Karol Modzelewski jest dla wielu osób i stałym źródłem inspiracji i motywacji do działań dla dobra Polski” – dodaj adw. Mikołaj Pietrzak.

Zespół adwokatów Kancelarii Pietrzak Sidor &Wspólnicy dyżuruje pod specjalnym numerem telefonu: 733 338 717 przez siedem dni w tygodniu w godzinach od 6:00 do 24:00.

„Pierwsze kilka godzin po zatrzymaniu są kluczowe dla dalszych etapów postępowania” – mówi adw. Mikołaj Pietrzak. „Tymczasem z naszych doświadczeń wynika, że tuż po zatrzymaniu dostęp do adwokata jest ograniczony. Uruchamiając specjalny numer kontaktowy chcemy zapewnić osobom zatrzymanym fachową pomoc prawniczą możliwie jak najszybciej po zatrzymaniu  i zapewnić im jak najlepszą realizację prawa do rzetelnego procesu” – dodaje adw. Mikołaj Pietrzak.

Korzystając z pomocy prawnej oferowanej w ramach dyżuru interwencyjnego osoby zatrzymane (także ich bliscy) uzyskają natychmiastową poradę prawną, informację o prawach przysługujących osobie zatrzymanej, a także, będą mogły zapewnić udział adwokata w podejmowanych czynnościach procesowych takich jak m.in. przesłuchanie.

W świetle polskiego prawa, osoba zatrzymana ma prawo do kontaktu z adwokatem i może  zażądać skontaktowania się z nim już tuż po zatrzymaniu. Tworząc tę formę pomocy prawnej w sprawach karnych Kancelaria Pietrzak Sidor & Wspólnicy ma na celu zapewnienie osobom potrzebującym i ich bliskim łatwego i niezwłocznego dostępu do adwokatów, którzy  specjalizują się w reprezentowaniu klientów w postępowaniu karnym.

Adwokaci zespołu Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy posiadają wieloletnie doświadczenie w zakresie prawa karnego. Oferta Kancelarii obejmuje m.in. kompleksową reprezentację klientów indywidualnych w postępowaniu karnym i karnym wykonawczym (więcej informacji w zakładce „Specjalizacje”).

Obecnie polskie prawo nie definiuje pojęcia konsorcjum. Jednak zgodnie z poglądem dominującym w orzecznictwie uznaje się, że umowa konsorcjum jest umową spółki prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, że umowa konsorcjalna jest „nietypową spółką prawa cywilnego”. Różnice między typową spółką prawa cywilnego a konsorcjum polegają m.in. na tym, że członkowie konsorcjum nie są zobowiązani do wniesienia wkładów, co jest regułą w spółkach cywilnych, a także odmiennie niż w spółce cywilnej reguluje się uczestnictwo członków konsorcjum w podziale zysków i strat.

Prawnicy Kancelarii Pietrzak Sidor& Wspólnicy podkreślają również, że umowa konsorcjalna składa się z trzech elementów: postanowień, które są wspólne są wszystkich umów konsorcjalnych, postanowień, które są zależne od modelu konsorcjum i klauzul dodatkowych. „Wykonawcom przysługuje swoboda kształtowania treści umowy konsorcjum, zamawiający nie może zaś ingerować w treść umowy, w szczególności nie ma prawa żądania zawarcia w niej określonych postanowień. Co więcej, niektóre aspekty wewnętrzne funkcjonowania konsorcjum, na przykład kwestia wzajemnych rozliczeń, mogą zostać uregulowane w odrębnej umowie, której treść będzie znana tylko konsorcjantom i nie będzie ujawniana zamawiającemu” – piszą Artur Sidor i Anna Matysiak.

Zgodnie z przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych status wykonawcy przysługuje każdemu z członków konsorcjum. To oznacza, że każdy z nich odpowiada solidarnie przed zamawiającym za zobowiązania wynikające z umowy. „Na odpowiedzialność konsorcjantów nie mają wpływu ich wewnętrzne porozumienia w zakresie wykonania poszczególnych obowiązków składających się na całokształt zobowiązania, do którego odnosi się umowa konsorcjum” – podkreślają autorzy. Odpowiedzialność solidarna wykonawców ma na celu przede wszystkim ochronę interesu zamawiającego jako wierzyciela i ma służyć zabezpieczeniu wykonania zobowiązania.

Artykuł „Konsorcjum budowlane na polskim rynku” autorstwa radcy prawnego Artura Sidora i Anny Matysiak dostępny jest tutaj.

Norbert Rembak został zatrzymany w 2005 r. Postępowanie w jego sprawie toczyło się ponad 8 lat, a sam skarżący cały ten okres spędził w areszcie tymczasowym. Co więcej, przez ponad 3 lata posiadał status więźnia niebezpiecznego, co wiązało się z szeregiem konsekwencji m.in. umieszczaniem w pojedynczej celi i stosowaniem innych środków o zaostrzonym reżimie.

W skardze do ETPC Norbert Rembak zarzucił, że nadmiernie długie tymczasowe aresztowanie oraz że utrzymywanie wobec niego statusu więźnia niebezpiecznego przez zbyt długi czas naruszyło postanowienia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

„Uzasadniając przyjęcie jednostronnej deklaracji rządu, Trybunał powołał się na swoje dotychczasowe orzecznictwo w zakresie stosowania statusu więźnia niebezpiecznego. W 2012 r. w sprawie Piechowicz przeciwko Polsce Trybunał uznał, że status więźnia niebezpiecznego powinien być stosowany wyjątkowo oraz jedynie przez czas, gdy jest to konieczne” – mówi adw. Paweł Osik, który razem z adw. Mikołajem Pietrzakiem reprezentował Norberta Rembaka w postępowaniu przed ETPC.

Jest to druga tego typu sprawa, którą Trybunał rozpatrzył w ostatnim czasie. Na początku listopada ETPC przyjął jednostronną deklarację rządu w sprawie Hernandez przeciwko Polsce. Rząd przyznał, że w tej sprawie doszło do naruszenia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ze względu na przewlekłość stosowanego wobec skarżącego aresztu oraz przewlekłość postępowania karnego prowadzonego (więcej informacji dostępnych jest tutaj).

Informacja prasowa powstała za zgodą skarżącego reprezentowanego przez prawników Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy.

Obywatel Holandii David Hernandez przebywał w tymczasowym areszcie na warszawskim Mokotowie, a następnie Białołęce. David Hernandez został zatrzymany w lutym 2009 r. Zastosowane względem niego tymczasowe aresztowanie było wielokrotnie przedłużane i w efekcie trwało prawie sześć lat. Do tej pory sprawa toczy się przed sądem pierwszej instancji.

„Pomimo tego, że po uznaniu jednostronnej deklaracji rządu, sprawa została skreślona z listy spraw i Trybunał nie wyda wyroku, cieszymy się z tego rozstrzygnięcia” – mówi adw. Paweł Osik, który wraz z adw. Mikołajem Pietrzakiem reprezentował Davida Hernandeza w postępowaniu przed ETPC. „Rząd przedstawiając jednostronną deklarację jednocześnie przyznał, że zastosowane względem naszego klienta tymczasowe aresztowanie było stanowczo za długie i ewidentnie naruszyło jego prawa gwarantowane w Konwencji” – dodaje adw. Paweł Osik.

Informacja prasowa powstała za zgodą skarżącego reprezentowanego przez prawników Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy.